Een week of twee na de uitvaart ga ik nog eens langs bij de families die ik heb begeleid. Even napraten, vragen hoe het ze sindsdien vergaan is, hoe ze de uitvaart ervaren hebben en hoe ze mijn begeleiding ervaren hebben.

Ik neem dan altijd een zakje Soelaasjes mee; zelfgebakken speculaasjes, als klein gebaar van troost. Als ik ze van te voren bak, sta ik ook nog even stil bij dit specifieke afscheid. Wie was deze persoon, welke details zijn me bijgebleven, mooie woorden, muziek. Een moment van bezinning en overdenking. Een manier voor mij om een uitvaart een plaatsje te geven in mijn rugzak met ervaringen en op die manier met een leeg hoofd me weer volledig in te kunnen zetten voor een nieuwe familie.