Het klokje van de IJsselhof dat weet wat. Ontelbare families die in de loop der jaren onder begeleiding van dat klokje het terrein van crematorium en (natuur)begraafplaats IJsselhof op zijn gelopen voor het afscheid van hun dierbare.

Maar dat klokje was ook jarenlang de achtergrond muziek van vele uren spelen op de dijk in mijn jeugd. Ik woonde recht tegenover de trap de dijk op. ’s Zomers bouwden we hutten onder het gemaaide gras en ’s winters natuurlijk sleeën met iemand op de uitkijk bij de Sportlaan en niet te vergeten voetballen op het grasveld in het parkje waar nu het natuurgedeelte van de begraafplaats ligt.

𝘞𝘦𝘳𝘬𝘦𝘯 𝘪𝘯 𝘩𝘦𝘵 𝘶𝘪𝘵𝘷𝘢𝘢𝘳𝘵𝘷𝘢𝘬
Waarom ben je dit werk gaan doen? Een vraag die me met enige regelmaat gesteld wordt. En een vraag die ik lastig vind om te beantwoorden. Ik weet alleen dat ik al van jongs af aan gefascineerd was door die wereld daar bovenop de dijk. Dat klokje, de dragers, toen nog zonder uitzondering in zwarte jassen en met hoge hoeden, zachte stemmen van de belangstellenden, die twee kleine beheerdershuisjes…

Toen ik begin 2019 daar op de dijk op de rouwauto stond te wachten voor mijn allereerste keer ‘uitvaren’ bij IJsselhof gierden de zenuwen door mijn keel. Maar wat voelde ik me in mijn element toen ik, met het geluid van het klokje in mijn oren, voor de rouwauto uit het terrein op liep. Ja, dat klokje weet wat…

[Gepubliceerd in de bijlage ‘Gouda in Beeld’ in Het Kontakt Goudse Post op woensdag 13 november ’24]